ได้เห็นคำสั่งแต่งตั้งคณะกรรมการดำเนินงานเกษียณอายุราชการ ประจำปีกาศึกษา 2555 แล้ว รู้สึกห่อเหี่ยวใจ
ในปีการศึกษา 2555 นี้ มีข้าราชการเกษียณอายุราชการ จำนวน 3 ท่าน คือ อาจารย์สำเนียง ปรีชา อาจารย์ปราโมทย์ หอมเกตุ อาจารย์บุญรินทร์ ขุนชำนาญ และมีอาจารย์ที่ขอเกษียณอายุก่อนเวลา (early retired) อีก 3 ท่าน คือ อาจารย์โกสุม หอมเกตุ อาจารย์กัญญาวีร์ สุประวัติตระกูล อาจารย์จินดา คงทอง
แต่ละท่านเป็นบุคลลที่สร้างเกียรติประวัติให้กับสถาบันแห่งนี้ ไว้เป็นเอนกอนันต์ อาจารย์สำเนียง ปรีชา บรรจุแต่งตั้งที่โรงเรียนทุ่งสง และก็ใช้ชีวิตความเป็นครู ตั้งใจอบรมสั่งสอนศิษย์ และอุทิศตนให้กับราชการนับได้ก็ 40 ปี ท่านอื่นๆ ก็เช่นเดียวกัน บางท่านย้ายมา แต่ท่านก็ทำงานให้กับสถาบันแห่งนี้อย่างเต็มกำลังความสามารถ ในโอกาสที่ท่านจะหมดภาระทางราชการ คนที่อยู่ ควรจะจัดงานให้เป็นที่ประทับใจกับท่าน มันก็เป็นงานครั้งเดียวในชีวิตท่านเหมือนกัน แต่หาเป็นเช่นนั้นไม่ เห็นกำหนดการงานแล้ว ก็ต้องผิดหวังเพราะมันก็แค่กินอาหารเที่ยงแล้วก็ต่างคนต่างไป น่าประทับใจ ก็ยังดีที่ไม่ลืมจัด
มันสิ้นแล้ว…ทุ่งสง ถึงกาลอวสานแล้ว 70 ปี ที่ผ่านมา ไม่ได้มีการสั่งสมวัฒนธรรม มีแต่อัตตา พวกมากลากไป พวกใคร ใครจัด คนที่กูไม่โปรด กูก็ไม่ผลักดันให้จัด บางคน ก็ไปเลี้ยงที่ร้านอาหาร บางคนก็จัดกลางวัน กิจกรรมแกลนๆหาความเป็นมาตรฐาน หรือน่าประทับใจได้เลย(แต่บางปี บางคนก็จัดงานใหญ่โต)
ในชีวิตของคนคนหนึ่ง จะมีเรื่องน่าประทับใจได้สักกี่ครั้ง กับการที่ทำงานมาทั้งชีวิต หน่วยงานต้นสังกัดทำให้ได้เพียงนี้หรือ ?
เหตการณ์นี้ให้นึกถึงคำกลอนที่เคยได้ยิน อาจไม่ตรงนักแต่ก็มีความหมายใกล้เคียง กลอนนั้นว่าไว้ว่า ………….
” เมื่อมั่งมีมากมายมิตรหมายมอง (ยามมีอำนาจวาสนา มีประโยชน์ เขาก็มองเห็น)
เมื่อมัวหมองมิตรมองเหมือนหมูหมา (ยามหมดอำนาจวาสนา ทำกับเราเหมือนไร้ค่า(หมูหมา)
เมื่อไม่มีมวลมิตรไม่มองมา (ไม่มีมิตร ไม่มีใคร จะเหลียวแล)
เมื่อมอดม้วยแม้หมูหมาไม่มามอง ” (กูเกษียณแล้ว …มึงก็ไม่ใยดี)
สำหรับทุกท่านที่เกษียณอายุราชการ ผมเข้าใจความรู้สึกท่านดี ท่านไม่อาจจะรียกร้อง เรื่องแบบนี้มันเป็นสำนึก สั่งสอนกันไม่ได้ เรื่องนี้ต้องโทษผู้ที่มีอำนาจกำหนดบทบาท คนหกคนกำลังจะจากเราไป ดูแลได้แค่นี้ รู้ถึงไหนอายถึงนั่น ….ครูส่วนมากเขาร่วมมือ ร่วมแรงอยู่แล้ว แต่พอเห็นจุดสตาร์ท ก็ถึงจุดสต๊อป แล้ว…ทำดีไม่ได้ก็อย่าทำเลย..
เขาอาจจะบรรลุธรรมกันหมดแล้วก็ได้ เพราะเขาไม่ยึดติดตัวตน เขาอนัตตากันหมด หรือเขาท่องจนติดปากว่า ….เกิดมี (มึงทำอะไร..มึงก็ทำกันไป) ….ตั้งอยู่ ( มึงอยู่ได้ กูก็พลอยด้วย) ดับไป (มึงหมดหน้าที่ ..ตัวใครตัวมัน) สาธุ..สาธุ..ทุ่งสงคงเจริญ..
ด้วยจิตคารวะ ทั้งพี่ๆ 5 คน และน้องจินดา ขอให้พบกับความสุข ความดีที่ท่านทั้งหลายได้บำเพ็ญแล้ว จะเป็นปัจจัยหนุนนำให้ท่านมีชีวิตที่สงบเย็น จะขอจดจำภาพที่ดีๆไว้..
พี่สำเนียง..อาวุโส..โต้โผใหญ่ ผู้ที่ให้…ให้และให้…ใครทั้งหลาย
ให้ทั้งแบบ ให้ทั้งอย่าง ทั้งสไตล์ จำภาพไว้นั่งเซ็น..เป็นประธาน
ไม่ใช่พี่..ยิ่งกว่าพี่..มีแต่ให้ น้องทั้งหลายสุขทุกข์ได้พึ่งพิง
ประสงค์สิ่งใดๆพี่ให้เลย พี่เมินเฉยคำประจานคร้านเจรจา
พี่ปราโมทย์เจ๊โกสุม เพื่อนรุมทัก เป็นคู่รัก คู่ครู คู่ประสม
(ยังแต่งไม่จบ)
เมมโมรีภาพไว้ในใจฉัน ทุกทุกวันฉันเซฟเก็บเป็นกล่อง
ภาพที่น้องนั่งทำงานสานประสงค์ การเงินน้องต้องตรงลงบัญชี
ปัญหาใดแก้ได้ไม่ข้องขัด น้องเป่าปัดถุกต้องไม่หมองศรี
เกษียณแล้ว..ใสสด ..หมดกันที กับหน้าที่..ปิดทอง.. น้องจินดา
ยินสำเนียง..ฟังเสียง..มาตามสาย พูดทักทายหน้าแถว..แล้วสั่งสอน
ศิษย์ใหม่เก่าล้วนผ่านการอวยพร
อาจารย์ปู่ดอทคอม 